Երբ իմացա Զառա Տոնիկյանի մահվան մասին, սկսեցի կարդալ ու դիտել նրան։ Ու նրա խոսքերից մեկը հատկապես աչքի ընկավ։ Այդ դրվագում Զառան պատմում է, թե ինչ տեղի ունեցավ մշակույթի հետ անկախացումից անմիջապես հետո...

Ես հիշում եմ էս տոմսարկղերը։ Ավտոբուսում, տրոլեյբուսում, տրամվայում սրանք լուսամուտի տակ էին՝ մեկն՝ առջևում, մեկն էլ՝ հետևում։ Փոխարինում էին տոմսավաճառին։ Կոպեկը գցում էիր էն անցքի մեջ, հետո կողքի բռնակը պտտում էիր, ու տոմսը դուրս էր գալիս։ Տոմսերը գծերով բաժանված երկար ժապավեն էին՝ վրան կարծեմ՝ վեցանիշ թիվ։ Մի հատ պոկում էիր, ու դու արդեն օրինական ուղևոր էիր։ Տոմսի վրայի թիվը հաստատ կարդում էիր, որովհետև եթե աջ կեսը հավասար լիներ ձախ կեսին, նշանակում էր՝ դու երջանիկ տոմս ես պոկել։ Բայց, որ հավասար էլ չէր լինում, էլի տոմսը երջանիկ էր, որովհետև էդ տոմսարկղից մենակ երջանիկ տոմսեր էին դուրս գալիս։

Հոկտեմբերի 7-ին տեղեկատվական հարցում եմ ուղարկել ՀՀ հակակոռուպցիոն կոմիտեի նախագահ Սասուն Խաչատրյանին՝ առաջադրելով հետևյալ հարցերը...

Դեմոկրատիան բլեֆ է, որ փաթաթում են աշխարհի ժողովուրդների վզին։ Դա լավ միջոց է միջամտելու և խառնվելու այլ պետությունների գործերին` բարենորոգման անվան տակ իրենց ազդեցությունը հաստատելով այլ ազգերի և պետությունների վրա։

Խնդրի լուծման ցանկացած տարբերակ սխալ է, երբ ի սկզբանե ճիշտ չի ձևակերպվում նպատակային հարցադրումը:

Այո, չգիտեի, որ միլիոնների տեր եմ, այսօր առավոտ բարև, բարի լույսից հետո իմացա «Ֆեյսբուք» սոցիալական ցանցում ոմն Լաուռա Արզաքանցյանի կամ, ամենայն հավանականությամբ, այդ անուն ազգանվամբ հանդես ՖԲ ֆեյք օգտատիրոջ (https://www.facebook.com/lauraarzakancyan , https://www.facebook.com/lauraarzakancyan/about) հոկտեմբերի 14-ի գրառումից :

ՔԿ ղեկավար Արգիշտի Քյարամյանի ամբարտավան վարքագիծը լավագույն ցուցիչ է, թե ինչ ողբալի վիճակում է գտնվում մեր իրավապահ համակարգը:

Երբ պետականության հիմքերը խարխլվում ու քանդվում են, երբ միջազգային իրավունքի տեսանկյունից պետության սուբյեկտայնության փաստացի կորստի գործընթաց է ընթանում, թվում է, թե հանրության համար հենց դա պետք է դառնա բուռն հասարակական-քաղաքական բանավեճի և համախմբման ակնկալիքով լայն քննարկման առարկա։ Սակայն իրականում ամեն ինչ այլ կերպ է մեր երկում։

Ինչքան էլ մարդկայնորեն հասկանում եմ ընդդիմադիր պայքարի որոշ առաջնորդների սրտացավությունը և անկեղծությունը, ժամանակն է ասելու մի դառը ճշմարտություն, որը բացահայտում և ապացուցում է, որ այս տեսքով ընդդիմադիր շարժումները դատապարտված են։